Boks, piłka nożna, lekkoatletyka. Po narodzinach II RP sport stał się jednym z elementów odbudowy ducha narodu po wyniszczających latach wojny. Nic więc dziwnego, że dość szybko polski „Przegląd Sportowy” podłapał pomysł szwedzkiego dziennika „Svenska Dagbladets”. Inicjatywa spodobała się na tyle, że do dziś czytelnicy „PS” wybierają Sportowca Roku.
Pierwszy plebiscyt na polskiego Sportowca Roku został zorganizowany w 1926 roku. Pierwsze trzy miejsca zdobyli uwielbiani i podziwiani bohaterowie stadionów i boisk: Wacław Kuchar (3255 głosów), Halina Konopacka (3033 głosów) oraz Antoni Cejzik (2859 głosów). Rywalizacja była dość wyrównana, a różnice pomiędzy laureatami okazały się niewielkie.
Zwycięzca głosowania był wszechstronnym sportowcem, olimpijczykiem. Uprawiał m.in. lekkoatletykę, grał w hokeja i piłkę nożną. Był trenerem drużyny Dynamo Lwów. W plebiscycie „PS” rok później zajął 10. miejsce. Wacław Kuchar był także porucznikiem artylerii Wojska Polskiego. „Wacław Kuchar zapisał zaszczytną kartę podczas wojny ukraińskiej i bolszewickiej, walcząc ochotniczo w lwowskim pułku artylerii. Tak oto połączone pasje sportowe i umiłowanie Ojczyzny znalazły właściwą ocenę w oczach czytelników „Przeglądu Sportowego”” – tak o sportowcu pisano w 1926 roku, tuż po wygranej w głosowaniu.
Z kolei Halina Konopacka to pierwsza polska złota medalistka olimpijska. Karierę sportową rozpoczęła od narciarstwa, jednak szybko jej talent został dostrzeżony przez francuskiego trenera Maurice Baquet. W 1928 roku podczas igrzysk olimpijskich w Amsterdamie ustanowiła rekord świata w rzucie dyskiem wynikiem 39,62 m i zdobyła pierwszy złoty medal olimpijski dla Polski. O jej wszechstronności świadczy 27 tytułów mistrzyni Polski zdobytych w kilku konkurencjach. W 1927 i 1928 roku czytelnicy „Przeglądu Sportowego” uznali ją za Sportowca Roku.
Trzeci na podium Antoni Cejzik również był lekkoatletą. Zdobył osiem tytułów mistrza ZSRR – przede wszystkich w dyscyplinach biegowych.  Dwa razy uczestniczył w igrzyskach olimpijskich. W Paryżu 1924 zajął 11. miejsce w dziesięcioboju, a w Amsterdamie w 1928 roku 18. miejsce w tej samej konkurencji. Dwadzieścia trzy razy ustanawiał lekkoatletyczne rekordy Polski w sztafetach, trójskoku, pchnięciu kulą, rzucie dyskiem, pięcioboju i dziesięcioboju. Dwadzieścia sześć razy zdobywał mistrzostwo Polski.

Koloryzację zdjęcia wykonał Mikołaj Kaczmarek.